Jesteś facetem, prowadzisz stabilne, szczęśliwe życie kura domowego.

To znaczy, że masz umyte okna, wyrwane chwasty spod iglaków, w miarę ogarnięty pokój dziecka, podkurzane, w łazience… no, na tyle ile można, błysk w kuchni i zmywarkę regularnie zapełnianą i opróżnianą, nawet rozróżniasz kolory w gamie szerszej niż ładny/brzydki/eeeee i posiadłeś umiejętność rzadką dla gatunku męskiego a mianowicie segregacji brudów do prania a więc i tę działkę zarządzania domową przestrzenią masz opanowaną, szczególnie teraz kiedy prania jeszcze więcej i w 100% spada ten obowiązek na Ciebie bo żona ma inne powinności.

Sielanka czyli, osiągnięcie szczęścia i w pełni zrealizowanie życiowych założeń i planów – ustabilizowane życie rodzinne i spełnienie w roli ojca, pana domu, kura domowego. Kiedy pewnego dnia dzwonek do drzwi. To znaczy, dzwonków do drzwi dziennie jest kilka lub kilkanaście a i ten jeden nie zapowiadał nic szczególnego bo już przez okno z kuchni (wiecie, gdzie indziej mógł być kur domowy :P) widziałem, że pod bramą kurier stoi, czyli ot, jakaś przesyłka, zamawiana lub nie.

Niezamawiana to była akurat, tzw. dary losu. Tyle, że niepodpisane zupełnie, po rozpakowaniu okazało się też, że nie było w niej, przesyłce, typowego produktu a jedynie list i zawartość w liście tym opisana – koszulki typu T-shirt sztuk dwie i szkła powiększające w ilości takiej samej – dwa… Aha.

Owszem drogi nadawco, zastanowiłem się dlaczego otrzymałem dwie koszulki z fajnym wzorem, w nie moim rozmiarze i w dodatku prane – pachniały i były cokolwiek pogniecione! Do tego sami nadawcy napisali, że są identyczne a mi każą porównywać. No ale OK, skoro są prane to jest to z pewnością, oczywiście najstarszy numer markietingu proszków do prania pod tytułem: ta koszulka została wyprana w ZWYKŁYM proszku a ta w NIEZWYKŁYM PROSZKU. I po prostu na tej od ZWYKŁEGO proszku od razu znajdę plamy i zabrudzenia a cała zagadka zostanie rozwiązana. W końcu jestem kurem domowym z wieloletnim doświadczeniem i nie takie rzeczy pod światło, ze światłem, naocznie i organoleptycznie znajdowało się na ubraniach – dziecięcych na ten przykład.

I tu się zaczyna kilkudniowy dramat ojca, męża, pracza, pomywacza, odkurzacza – koguta domowego. NIC! Nic nie mogę znaleźć. Używam tych ich szkieł, oświetlam lampami, czekam codziennie na słońce by przez jego promienie przyjrzeć się najdokładniej. Robię nawet kolejnego dnia zdjęcia koszulek aparatem z mega rozdzielczością, by je powiększać na komputerze i fragment po fragmencie przeszukać – NIC. W akcie desperacji idę do kubła na śmieci po kartonik w którym te przeklęte koszulki przyszły, by na druku firmy kurierskiej poszukać mejla lub telefonu do nadawcy i powiadomić, że zaszła pomyłka w wysyłce, że źle coś spakowali. Nie ma żadnego kontaktu, oprócz adresu na skrzynkę pocztową – tia, polecony wyślę…

Każdego dnia koszulki złowrogo spoglądają na mnie koło biurka a ja zastanawiam się co jeszcze mogę zrobić, by znaleźć to co jest w nich ukryte. Może coś w ultrafiolecie byłoby widoczne, ale przecież by nakierowali na ten sposób a dali jedynie szkło powiększające… Oczywiście angażuję Marię, by też się przyjrzała, może damskie oko i pranie to tak bardziej… Ale nie, też nie widzi a nawet z politowaniem traktuje moje desperackie zaangażowanie. Ale nie odpuszczę bo to miało być proste – proszek zwykły – plamy, proszek niezwykły – brak plam. Myślę dalej – koszulki mają motywy kolorystyczne – szukam różnic tam – nic, identyko barwy i kształty. Kładę jedną na drugą, może wielkość, któraś się zbiegła czy coś – nic. Dalej je obwąchuję, ale z dnia na dzień zapachy się ulatniają i łączą więc tym bardziej bez różnic.

I uwierzcie, tak przez tydzień. Z przerwami na zmywarkę 😉 oczywiście i na fejsbuka – czasami, kiedy żona nie patrzyła. Porażka kura domowego po całości. Z okna każdą smużkę zetrze, patelnię przypaloną to nawet z teflonu wymyje, łazienki to on nie czyści – on ją dezynfekuje! A plam na koszulce nie umie znaleźć.

Dzwonek do drzwi, po tygodniu. Kurier, ten sam – Kuba, to nie jego wina, nie zabija się posłańców złych wiadomości, on to tylko dostarczył, nic mu nie rób – szybka autosugestia przed otwarciem drzwi. Kiedy wręcza mi paczkę wyglądającą na pierwszy rzut oka tak samo jak ta sprzed tygodnia i podaje rysik do podpisu na tym jego tableciku mam jednak ochotę skierować go gdzieś między jego gałki oczne – znowu? Znowu jakaś przemiła zagadka? Ale biorę to na siebie z godnością.

Drżącą ręką rozrywam foliową kopertę, w niej znowu prostokątne pudełko… Otwieram pudełko… Czytam. 

Nie no, spoko, luz. Pewnie, że się nie zastanawialiśmy, w ogóle to dzięki za przypomnienie, bo gdzieś odłożyłem od niechcenia to pierwsze pudełko… Zanim obejrzę film koleżanki po fachu blogerki Susie, wkurzę się ponownie bo pod listem znajdę opakowanie kapsułek do prania, dokładnie, kiedy się wczytam to Ariel 3in1 pods, co jak dla mnie oznacza, że miałem rację – tam miały być plamy i nie miało być plam. Myślę więc: no coś wam nie wyszło w tym teaserze…

Odpalam film z pendrive’a, który był dołączony do przesyłki. Ooooookeeeeejjjjjj… Wszystko jasne. Arkadia, szczęśliwość, ukojenie, katharsis. Jestem Odysem, który powrócił do swej Itaki. Zobaczcie:

Plam nie było bo miało nie być, ani na jednej ani na drugiej. Jedna koszulka została „wyprana” czysta w samej wodzie a druga została mocno poplamiona i wyprana z kapsułką Ariel 3in1 pods i w efekcie pozostają tak samo czyste – tak wynika z filmu Susie i krótkiej prelekcji Pani Naukowiec z Instytutu. Jestem kurem domowym. Mam kapsułki, mam know-how i opracowaną przez ostatni tydzień procedurę wnikliwego badania tkanin 😉 , mówię: sprawdzam.

Piorę. Działa. Jestem kurem domowym level expert.

Partnerem publikacji jest Ariel.