Zaczęło się! Dość łagodnie w porównaniu do opowieści innych rodziców 🙂 W każdym razie, zainspirowani wydarzeniami u nas, poprosiliśmy panią psycholog Natalię Konarkowską, absolwentkę Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej we Wrocławiu, o kilka słów na ten temat, bo każdy z nas czasami może zacząć zastanawiać się: „Co ja mam teraz zrobić?!”

W psychologii rozwoju człowieka nie spotkamy takiego określenia, jak “bunt dwulatka”, ale odnajdziemy wyjaśnienie skąd zachowania, które taki bunt powodują.

Koncepcja rozwoju psychospołecznego wg Erika Eriksona wyodrębnia fazę rozwoju, która przypada na 2 i 3 rok życia naszych pociech, nazywa się “dzieciństwem”. Jest to ważny moment dla rodziców i ich dzieci, ponieważ kształtuje się w naszych pociechach poczcie autonomii i odrębności. Co to oznacza w praktyce?

Na pewno nie raz czujesz skrajne emocje w stosunku do swojego dziecka, jak i siebie samego gdy próbowałeś na różne sposoby zaradzić złości dziecka. Możesz temu zapobiec, jeśli uświadomisz sobie przyczyny takiego zachowania u malucha.

Faza rozwoju w drugim i trzecim roku życia to nic innego jak próba zbudowania przez dziecko swojej niezależności i odrębności od rodzica. Dziecko w wieku około 2 lat powoli odkrywa swoją indywidualność i wyraźnie zaczyna ją manifestować. Coraz odważniej okazuje swoje zdanie, potrafi zaprotestować wobec poleceń, jakie od Ciebie słyszy. Ma własne pomysły i pragnienia, ale jednocześnie odczuwa potrzebę bliskości i zależności.

Dla dziecka oznacza to odmienne i skrajne potrzeby, których nie rozumie. Ich ujście na tym etapie rozwoju potrafi znaleźć tylko poprzez okazanie złości. Jest to moment drogi rodzicu, kiedy powinieneś zrozumieć, jak znaczącą rolę odgrywasz dla swojego dziecka.

Błędem jest zamykanie się na swoje emocje, szukanie winy u dziecka za stan Twojego zdenerwowania, a tym samym przyznanie tylko sobie prawa do złości. Warto próbować zrozumieć emocje malucha ­ napad złości u niego, to nic innego jak eksplozja uczuć, z którymi nie mógł sobie poradzić. Twój dwulatek nie posiada jeszcze zdolności kontroli własnych emocji i potrzebuje w tym zakresie Twojego wsparcia.

Jest kilka prostych sposobów, które pozwolą wspierać dziecko w tym szczególnym momencie życia dziecka.

• Napady złości w tym okresie będą na porządku dziennym, najczęściej pojawiają się nagle i należy je przeczekać. Ważne jest to jak się będziesz w tym czasie zachowywać wobec dziecka. Nie pozwól sobą manipulować, bądź stanowcza, ale jednocześnie kochająca i pod żadnym pozorem nie strasz dziecka, że je zostawisz itd., bo poczuje się samotne.
• Nie usiłuj uspokajać dziecka, bo to tylko wydłuży czas i siłę histerii. Brak Twojej reakcji będzie dla niego sygnałem, że nic nie ugra w tej grze i jedyne, co może zrobić, to się uspokoić. Gdy jego emocje opadną nie roztrząsaj sprawy, przytul dziecko i pochwal je za to, że udało mu się poradzić ze swoją złością. Natomiast siebie rodzicu pochwal za zdanie testu na cierpliwość i stanowczość, która zaowocuje mniejszą ilością “buntów dwulatka”, a dla Twojej pociechy oznacza zdolność radzenia sobie z emocjami przez życie ku dorosłości.

Bunt dwulatka to bardzo rozbudowa kwestia i jest wielce prawdopodobne, że w tym artykule nie rozwiałam wszystkich Twoich wątpliwości. Rodzicu, wiedz jednak, że przyzwolenie na popełnianie błędów masz, jak każdy człowiek 🙂 ale pamiętaj proszę, że w roli rodzica najważniejsze jest okazywanie miłości i szacunku do dziecka. Natomiast Tobie samemu przyda się się nieskończona ilość cierpliwości, poczucia humoru i zdecydowania we wspólnym przechodzeniu przez etap “dzieciństwa”.

Zdjęcie: www.supermomrocks.me