Jak zabrać swoje dziecko w kolorową podróż w czasie?

By Kuba On paź 5, 2018 0

Mówią, że dzieckiem jest się raz, że dzieciństwo tak szybko mija, że z dorosłości nie ma już powrotu do tych szczenięcych lat beztroski i zabawy. A GUCIO! Gucio prawda!

Jeszcze zanim zostałem tatą a nawet na długo przed tym zanim w ogóle rysowała się jakakolwiek perspektywa by nim zostać, zacząłem tęsknić do czasów dzieciństwa. Tyle, że nie rozpamiętywałem swoich chłopięcych czasów ale tęskniłem tak jakby do przodu a nie do wspomnień z przeszłości. Wiedziałem po prostu, że takim licencjonowanym powrotem w skórę małego Kuby z procą i na rowerze Wigry 3, kolor niebieski metalik, będzie ten czas kiedy sam zostanę tatą, kiedy będę mógł otoczyć się swoimi dziećmi i tak cichaczem, bez konsekwencji, poudawać, że znowu mam 6 lat – może nikt się nie zorientuje…

No bo wiecie sami – jak wyglądałby trzydziestolatek sam na placu zabaw dla dzieci, chcący pohuśtać się na huśtawce typu konik, albo takiej z opon? A ten sam trzydziestolatek w roli ojca, na tejże huśtawce ze swoją kilkuletnią latoroślą nikogo już nie dziwi, prawda? Albo kiedy ten sam trzydziestolatek na wakacyjnym wyjeździe w hotelu nigdzie nie rusza się ze swoim (tfu! córki!) autem zdalnie sterowanym i tak nim jeździ po korytarzach, na schodach off road wyczynia. Przecież to ku uciesze dzieci, to oczywiste. Kilkudziesięcio kartonowe kolekcje Lego dajmy na to półrocznego syna każdego odpowiedzialnego, zaangażowanego, kochającego ojca też nikogo nie dziwią! Ale żeby tak stary koń sam dla siebie kupował, zbierał, kolekcjonował klocki?

Właśnie to jest ten renesans naszego dziecięctwa, kiedy możemy wrócić i poczuć znów ten luz kilkulatka, który w nas drzemie. To czas naszego rodzicielstwa. Wówczas nasze dzieci chwytają nas za rękę i prowadzą by zrobić z nimi babki w piasku, puszczać latawca, pojeździć na hulajnodze, pobawić się w dom lalkami, zbudować wieżę z klocków, ale taką aż do lampy! W zasadzie czy bardzo muszą prosić? Przecież sami od dawna na to czekaliśmy. I to jest piękne – kiedy my jako rodzice możemy uczestniczyć w dzieciństwie naszych dzieci i być jego częścią.

Ale. Jest coś jeszcze, równie pięknego, to możliwość zabrania naszych dzieci do czasów naszej młodości, kiedy możemy pokazać im, że my też byliśmy w ich wieku, mieliśmy podobne troski, zainteresowania, tak samo ekscytowały nas klocki Lego, samochodziki i lalki… Ja uwielbiam snuć takie opowieści, Gabi wtedy robi zawsze wielkie oczy i dziwi się, że ten duży tata, też na przykład miał kiedyś jojo i zmagał się z nim całe popołudnia.

Opowieści, opowieściami ale nieoceniona jest sytuacja kiedy namacalnie możemy dziecko zabrać do świata naszego dzieciństwa. Na taką wycieczkę sentymentalną zaprosił nas ostatnio nasz ukochany SMYK. Nasz – międzypokoleniowo nasz, bo tak jak Gabi i Miśka go uwielbiają tak i my mamy zawsze radość z wizyty pomiędzy smykowymi półkami. Tym razem wycieczka była najprawdziwszą podróżą w czasie. SMYK choć CAŁY DLA MAŁYCH, ma już swoje lata. Dokładnie to ponad 40, a więc jesteśmy niemal równolatkami, dorastaliśmy razem i w głowach, i sercach naszych te same wspomnienia.

DH SMYK w Warszawie został otwarty w 1977 roku. Oprócz bogatego asortymentu wyróżniał się wystrojem wnętrz, słynął również z niepowtarzalnych witryn. Był nie lada atrakcją nie tylko dla warszawiaków, ale również dla gości przybywających do stolicy
z innych polskich miast.

Musielibyście widzieć moją reakcję kiedy na inauguracji, na Kruczej 50, gdzie po wielu latach SMYK właśnie powrócił ze swoim sklepem, powitała mnie aranżacja z trzepakiem i stojącym obok najprawdziwszym Wigry 3, prawie takim samym jak miałem ja! I ten wzrusz w moim głosie kiedy córce opowiadałem, „co to za dziwny rower”, bo tak zapytała 🙂 . To jest właśnie taka podróż międzypokoleniowa, nie raz opowiadałem Gabi o moim rowerze, np. podczas pierwszych jej prób samodzielnej jazdy, ale nie wpadłem na to, że ona może zupełnie nie mieć wyobrażenia o tym „przedpotopowym” pojeździe. SMYK mi pomógł! 🙂 Zasiadłem na dwukołowcu niczym rycerz na koniu i wszystko było jasne – Tata kiedyś śmigał na taaaaakim rowerze!

Składak to był tylko jeden elementów epoki! Imprezie towarzyszyła świetna muzyka bigbitowa na żywo, oczywiście przywołująca wspomnienia zacnych dancingów PRL-u. Posłuchaliśmy, zjedliśmy obowiązkową wuzetkę, popiliśmy prawdziwą oranżadą i obejrzeliśmy film, niczym Kronika Filmowa prezentujący historię sklepu. Ten powrót to wielkie święto dla SMYKA. Jego historia zaczęła się właśnie na Kruczej 50. Nie było w Warszawie, a pewnie i w całej Polsce, innego takiego sklepu w tamtych czasach. Zjeżdżali do niego wszyscy. To od SMYKA na Kruczej wszystko się zaczęło. Wszystko, czyli na przykład najprawdziwsza Fabryka Miśków, w której dzieci (no i rodzice teeeeż!) mogą stworzyć własnego, indywidualnego, oryginalnego miśka, który może gadać Twoim własnym głosem!

Epoka przywoływana jest niemal na każdym kroku w budynku dawnego CEDETu (Centralnego Domu Towarowego) przy gruntownej przebudowie pozostawiono pięknie wyeksponowany filar oryginalnej budowli, przywrócono schody ruchome – które wówczas były jednymi z pierwszych w Stolicy – śmieszne, co? Kto dziś jara się schodami ruchomymi? Zapytajcie o to Michalinę, która pół imprezy właśnie na nich ze mną spędziła. Chyba nie mogła zdecydować się z dobrodziejstw, którego z dwóch poziomów megasklepu korzystać 🙂 . Drugie pół imprezy na szczęście ja decydowałem, więc mogłem posłuchać wspomnień gwiazd obecnych na wydarzeniu, które będąc dziś w wieku podobnym do mojego 😉 . Pamiętają oni do dziś tego pierwszego SMYKa, który był i do teraz jest jednym z mocniejszych akcentów w ich wspomnieniach z dzieciństwa.